- concomitor
con-comitor, ātus sum, ārī, mitbegleiten, Ven. Fort. 8, 6, 158 u. 8, 7, 183: Partiz. Perf. passiv concomitātus = mitbegleitet, Plaut. mil. 1103.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.
concomitor
Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:
ՅՈՒՂԱՐԿԵՄ — (եցի.) NBH 2 0374 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 7c, 8c, 12c ն. προπέμπω, ἑκπέμπω, συμπροπέμπω praemitto, deduco, emitto, concomitor եւն. որ եւ ՅՂԱՐԿԵԼ. Յուղի արկանել հանդիսիւ. յղել պատուով եւ ընկերելով. ʼի… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
concomitante — adj. 2 g. 1. Que acompanha ou coexiste. = COEXISTENTE 2. Que acontece ou se faz ao mesmo tempo. = SIMULTÂNEO 3. Que é acessório ou secundário. ‣ Etimologia: latim tardio concomitans, antis, particípio presente de concomitor, ari, assistir,… … Dicionário da Língua Portuguesa
