- congruens
congruēns, entis, PAdi., bei Spät. auch m. Compar. u. Superl. (congruo), übereinstimmend, I) mit einem andern übereinstimmend, im Einklang stehend, einem Ggstde. entsprechend, angemessen, a) v. Lebl. (Ggstz. discrepans, repugnans): motus c., Liv.: actio vocis, vultus et gestus c. et apta, Cic.: quod (genus) ego aptum et congruens nomino, Cic.: oratio verbis discrepans, sententiis congruens, Cic.: haec duo pro congruentibus sumere tam vehementer repugnantia, Cic. – m. cum u. Abl. od. m. bl. Dat. (wem? mit wem?), gestus cum sententiis c., Cic.: actiones virtutibus congruentes, Cic.: mors minime c. vitae, Suet.: quid congruentius deo, Lact. 4, 26, 13. – m. ex u. Abl., ex prodigiis c. ars, Acc. tr. 419. – congruens est od. videtur m. folg. Infin., Tac. ann. 4, 2; hist. 5, 8: m. folg. Acc. u. Infin., Plin. pan. 38, 6: m. folg. ut u. Konj., Gell. 17, 8, 13. Ulp. dig. 1, 16, 4. § 3: u. so congruentius videtur m. Infin., Cod. Iust. 8, 47, 4: congruentissimum est m. folg. Acc. u. Infin., Tert. de anim. 58. – Plur. subst., congruentia, ium, n., Übereinstimmendes, congruentia ad consulem referre, Liv.: u. m. Dat., congruentia his disserere, Tac. – b) v. Pers., m. cum u. Abl., congruens cum ea disciplina, quam colebat, Cic.: Aristotelem et Theophrastum cum illis re congruentes, genere docendi paulum differentes, secuti, Cic. – II) mit sich selbst im Einklang ste hend, gleichförmig, a) v. Lebl.: is concentus ex dissimillimarum vocum moderatione concors tamen efficitur et congruens, Cic. de rep. 2, 69: clamor c., einstimmiges (Ggstz. voces dissonae), Liv. 30, 34, 1: vox congruentissima, Apul. apol. 73. – b) v. Pers.: ceteris membris usque ad imos pedes aequalis et c., ebenmäßig u. gleichförmig gebaut, Suet. Tib. 68, 1.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.