- desuefacio
dē-suēfacio, fēcī, factum, ere (*desueo u. facio), entwöhnen, a) ein leb. Wesen, im Passiv dēsuēfīo, factus sum, fierī, entwöhnt werden, catuli desuefiunt (a matre), Varro r. r. 2, 9, 12: multitudo desuefacta iam a contionibus, Cic. Clu. 110. – b) eine Sache außer Gewohnheit bringen, Tert. de pall. 4.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.