- ducator
ducātor, ōris, m. (*ducāre), der Führer, a) der Schiffsführer, Ulp. dig. 9, 2, 29. § 4 M. – b) der Anführer, Feldherr, Tert. adv. Iud. 13. Itala (Taurin.) Matth. 2, 6. Ps. Augustin. serm. app. 150, 1 u. Gloss. Vgl. Roensch, Collect. phil. p. 23.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.