- eminentius
ēminentius, Adv. im Compar. (eminens), hervorragender, übtr., in Euphratis fluenta proiectae cautes eminentius tuebantur, schützten auffallender, Amm. 24, 2, 12: insignius et eminentius in dei populum coalescentes, Augustin. de civ. dei 16, 11, 2. – eminentius natus, höhern Geschlechts, Sidon. epist. 1, 11, 5.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.