- finitivus
fīnītīvus, a, um (finitus), I) die Endung betreffend, End-, litterae, Mar. Victorin. art. gr. 1, 3, 28 = 7, 17 K. – II) auf Bestimmung (Erklärung) beruhend, status, Quint.: causa, Quint.: quaestio, Mart. Cap.: modus, der Indikativ, Diom.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.