indignativus

indignātīvus, a, um (indignor), a) = θυμικός, reizbar, zum Unwillen (Zorne) geneigt, Tert. de anim. 16. – b) als gramm. t. t., Unwillen anzeigend, subst., indignātīva, ae, f. (sc. coniunctio), Dosith. 51, 3. Diom. 417, 11.