- irridenter
irrīdenter, Adv. (irridens v. irrideo), höhnisch, spöttisch, Laber. com. 93. Nepot. epit. Val. Max. 10, 22. p. 501, 1 H. Augustin. epist. 148, 4 u. 232, 2; serm. 227 extr. – Compar. irridentius, Fronto de eloqu. 1. p. 142, 13 N.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.