- Phorcus
Phorcus, ī, m. (Φόρκος) u. Phorcys, yis, m. (Φόρκυς) u. Phorcȳn, ȳnis, m. (Φόρκυν), Sohn des Neptun, Vater der Medusa u. ihrer Schwestern, nach seinem Tode zum Meergott erhoben, Form Phorcus, Hyg. fab. praef. p. 4 u. 7 M. Lucan. 9, 645. Val Flacc. 3, 727: Phorci chorus, Meergottheiten, Plin. 36, 26. Verg. Aen. 5, 240: dass. Phorci exercitus, Verg. Aen. 5, 824. – die Formen Phorcys u. Phorcyn nur angef. bei Prisc. 6, 28 sq. u. 6, 92 (nach Serv. Verg. Aen. 5, 240 im Lateinischen ungebräuchlich). – Dav.: A) (v. Phorcus) Phorcis (nicht Phorcys), idos, Akk. Plur. idas, f., Tochter des Phorkus, ora Phorcidos, der Medusa, Prop.: aber sorores Phorcides = Graeae, Ov.: Abl. Plur. Phorcisi, Hyg. astr. 2, 12 (wo noch Muncker Phorcys). – B) (v. Phorcyn) Phorcȳnis, idos, Akk. ida, f., Tochter des Phorkus, Ph. Medusa, Ov. met. 4, 743. Lucan. 9, 626: u. so bl. Ph., die Medusa = das Medusenhaupt, Ov. met. 5, 230.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.