- quinquepertitus
quīnquepertītus (quīnquepartītus), a, um (quinque u. partitus, Partiz. v. partior), fünffältig, α) Form quinquepert., Cic. de inv. 1, 59 u. 68. Augustin. de civ. dei 6, 3. p. 249, 16 D2; serm. 43, 3. – Adv. quīnquepertītō, fünffältig, Plin. 25, 65. – β) Form quinquepart., Augustin. epist. 187, 40. Cassiod. in psalm. 38 divis. u. ad v. 8 u. 13. Euanth. de trag. et com. p. 6. lin. 4. Reiff. (= p. X IV, 16 Klotz).
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.