ridicularius

ridicularius

rīdiculārius, a, um (ridiculus), lächerlich, verba, Fronto ep. ad M. Caes. 4, 3. p. 62, 23 N. – subst., a) rīdiculāria, iōrum, n., Possen, Plaut. asin. 330; trin. 66; truc. 684. Cato oratt. 40. fr. 4. – b) rīdiculārius, iī, m., der Possenreißer, Gell. 4, 20, 3.


http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:

  • ridicule — [ ridikyl ] adj. et n. m. • 1500; lat. ridiculus, de ridere « rire » I ♦ Adj. 1 ♦ De nature à provoquer le rire, à exciter la moquerie, la dérision. ⇒ risible; dérisoire. Par ext. (l idée de rire disparaissant) Très mauvais, d une insignifiance… …   Encyclopédie Universelle

  • CANALICOLA — apud A. Cellium, l. 4. c. 20. qui iurabat, eavillator quidam et canalicola et nimis ridicularius fuit; et Festum, Canalicoloe forenses homines dicti, quod circa canales fori circumsisterent. A canalibus in foro nempe Causidici et rabulae sic… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VERNULA — apud Capitolin. in Macrino, c. 13. In vernaculis vel aulicis tam asper, ut servi illum sui non Macrinum, sed Macelllnum, dicerent, quôd macelli specie domus eius cruentaretur sanguine vernularum: idem quod verna seu vernaculus, servus scil. primo …   Hofmann J. Lexicon universale

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”