- secubitus
sēcubitus, ūs, m. (secubo), das Alleinliegen, Alleinschlafen, ohne Beischläfer od. Beischläferin, Catull. 64, 380. Ov. am. 3, 10, 16: Plur., secubitus tristes, Ov. am. 3, 10, 43.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.
sēcubitus, ūs, m. (secubo), das Alleinliegen, Alleinschlafen, ohne Beischläfer od. Beischläferin, Catull. 64, 380. Ov. am. 3, 10, 16: Plur., secubitus tristes, Ov. am. 3, 10, 43.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.
SECUBITUS — sacrarum causâ apud Veteres usitatus, inter alia memoratur Livio l. 39. c. 10. ubi de Aebutio et scorto nobili libertina Hispana Fecenia. Hoec amoris pignora cum essent, nec quicquam secretum alter ab altero haberent, per iocum adolescens vetat… … Hofmann J. Lexicon universale