- tapete
tapēte, is, n. u. tapētum, ī, n. (τάπης), der Teppich, um Wände, Tische, Sofas, Fußböden usw. zu bekleiden, Nom. od. Akk. tapete, Caecil. com. inc. fab. XXXV. Turpil. com. 216; vgl. Fest. 351 (b), 5: Nom. u. Akk. Plur. tapetia, Plaut. Pseud. 147; Stich. 378. Valer. imp. bei Vopisc. Aurel. 12, 1. Vulg. 2. regg. 17, 28: Abl. Plur. tapetibus, Varro sat. Men. 212. Verg. Aen. 9, 325. Liv. 40, 24, 7. Ov. met. 13, 638. Vulg. prov. 7, 16 u. Ezech. 27, 20: Nom. Plur. tapeta, Poët. inc. fr. bei Prob. instit. art. 130, 1: Abl. Plur. tapetis, Verg. Aen. 7, 277. Plin. 8, 191. Mart. 14, 147, 1. Apul. met. 10, 18. – / Der griech. Nom. tapes (masc.) ist ungebr. nach Charis. 62, 7: Akk. Sing. tapeta, Sil. 4, 270: Abl. Sing. tapete, Sil. 17, 64: Akk. Plur. tapetas, Verg. Aen. 9, 358. Stat. Theb. 1, 518; 10, 107.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.