- tricosus
trīcōsus, a, um (tricae), händelsüchtig, ränkevoll, Lucil. 417. Buecheler Carm. epigr. 870; vgl. Gloss. II, 201, 41 ›tricosus, ἀργειος, δυςέκλυτος‹.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.
trīcōsus, a, um (tricae), händelsüchtig, ränkevoll, Lucil. 417. Buecheler Carm. epigr. 870; vgl. Gloss. II, 201, 41 ›tricosus, ἀργειος, δυςέκλυτος‹.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.