- vocamen
vocāmen, inis, n. (voco), die Benennung, der Name, Lucr. 2, 657. Solin. 5, 19; 30, 7 u.a. Arnob. 1, 3; 3, 34 u.a. (s. Hildebr. Arnob. 2, 35).
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.
vocamen
Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:
CUTHBERTUS — Monachus Anglus, sub Egberto, Notthumbriae Rege Bedae praeceptoris vitam scripsit. Hic non a barba tonsa, sed a scientia clara nomen accepit; unde versus: Quique gerit certum Cuthbert de luce vocamen. Cuth est scientia: ut uncuth ignotus. Cuthwin … Hofmann J. Lexicon universale
PUELLATORIAE Tibiae — apud Solin. c. 5. Thermitanis locis Insula est arundinum ferax, quae accommodatismae sunt in omnem sonum tibiarum: seu praecentorias facias seu vascas seu puellatorias, quibus a sone clariore vocamen datur: sive gingrinas etc. inSchedis Palatinis … Hofmann J. Lexicon universale
TELLUS-LURIS — terrae Dea, rerum omnium mater et alumna: quamquam frequenter pro ipsa terra accipitur. Prima ex elementis in Deos relata est: idque laxe acceptâ voce, ut signat hunc globum terrae et aquae, qui opponitur caelesti, h. e. aethereo et aereo corpori … Hofmann J. Lexicon universale
