praecantātio, ōnis, f. (praecanto), die Besprechung, Bezauberung, Pelagon. veterin. 7 (121 Ihm): Plur., Solin. 27, 37. Ps. Quint. decl. 14, 4. Augustin. in Ioann. evang. c. 1. tract. 7. § 6 extr. Isid. orig. 8, 9, 11.
http://www.zeno.org/Georges-1913. 1806–1895.
PRAECANTATIO — apud Solinum, c. 27. ubi de heliotropio gemma, Etiam illud posse dicitur, ut herbâ eiusdem quod est nominis mixtâ et praecantationibus legitimis consecratâ, eum, a quocumque gestabitur, subtrahat visibus ebviorum: apud Plinium, l. 37. c. 2. eadem … Hofmann J. Lexicon universale
